Ρατσιστικό

Άνθρωποι. Σκεπτόμενα όντα, εξ’ ορισμού λοιπόν ανώτερα με εξελικτικούς όρους. Σπέρνουν διαρκώς κατασκευάσματα υλικά και μη, όπως αυτό το κείμενο. Έχουν την ψευδαίσθηση του κυρίαρχου είδους στον πλανήτη. Κυριαρχία κατ’ επίφαση. Πλάσματα δέσμια της σάρκας τους σε σώματα ευάλωτα. Αυτοσυντήρηση και διαιώνιση του είδους βασικές αδικαιολόγητες προτεραιότητες. Προσπάθεια αναίτια και καταδικασμένη έτσι κι αλλιώς. Ιοί και κατσαρίδες μάλλον θα ζήσουν περισσότερο, αν αυτό έχει κάποια σημασία. Πληθώρα ενστίκτων εντόνων μεν, καταπιεσμένων δε.

Εκεί έρχεται η σκέψη να τροφοδοτήσει την ηλιθιότητα. Στην τελευταία υποκλίνομαι και έχω απεριόριστη εμπιστοσύνη. Γνώση βασισμένη σε αυθαίρετους ισχυρισμούς προερχόμενη πάντα από την υπόθεση της ανάγκης την οποία επιδιώκει να εξυπηρετήσει. Παράγονται διαρκώς νοητικές δομές για να εξηγήσουν και να λύσουν δήθεν προβλήματα. Ζώα κοινωνικά αλλά με το ζόρι. Ο καθένας χρειάζεται να ανήκει ώστε να είναι αποδεκτός. Χυδαία ομαδοποίηση. Προσπαθεί λοιπόν να ξεχωρίσει και να αποταχθεί από το πρόστυχο σύνολο που μόνος δημιούργησε. Μια ομάδα για την οποία πάσχισε και αλλοιώθηκε ώστε να γίνει μέλος της και να μην αποβληθεί. Η τάση για κυριαρχία κάνει την εμφάνισή της.

Ισχύς. Ανελέητο και αδιάκοπο κυνήγι εξουσίας παρόν από τα απλούστερα παιδικά παιχνίδια μέχρι τις πιο σύνθετες περιπτώσεις επικοινωνίας. Είναι η αίσθηση ικανότητας και δύναμης επιβολής το στοιχείο που αντικαθιστά την από καιρό ευνουχισμένη παρόρμηση ενώ ταυτόχρονα απαλύνει τα συμπτώματα από την έλλειψή της. Εμφανίζεται δε, κυρίως λόγω αδεξιότητας, στην επαφή με ασθενέστερα ή πιο αδιάφορα πλάσματα, ενίοτε όμως και σε οικεία εξ ου και ασφαλή πρόσωπα.

Ανθρώπινες σχέσεις. Η διαστρέβλωση του όντος υποχρεώνει τις φυσικές βουλές να παραμένουν εγκλωβισμένες και να εμφανίζονται σπάνια αλλά ανεξέλεγκτα, σε στιγμές αδυναμίας και έλλειψης αυτοσυγκράτησης. Το ιδανικό περιβάλλον για κάτι τέτοιο μοιάζει να είναι πλασματικοί νοητικοί χώροι, κατασκευάσματα της φαντασίας, η μη εξωτερίκευση όμως της πράξης υποβαθμίζει την αποτελεσματικότητά της. Τελευταίο καταφύγιο λοιπόν οι κοντινοί συνάνθρωποι, ιδιώς αυτοί με παρόμοια αντιληπτική ικανότητα. Αυτό το χαρακτηριστικό απαιτείται ώστε να δικαιολογηθεί το άμετρο της εκδήλωσης, να υπάρξει κατανόηση, να δοθεί συγχώρεση και τελικά αποδοχή. Αποδοχή όμως τίνος; Ενός ψήγματος ανθρώπινης ύπαρξης που κατάφερε να διασωθεί από ένα πλάσμα που παρμόρφωσε τόσο τον εαυτό του μέχρι να γίνει αγνώριστο, αφύσικο και απεχθές.

Κι όλα αυτά γιατί; Για λίγες δεκάδες κιλά λάσπης. Ένοχος κύριε δικαστά.

 

May the Force b with u…
papet

Υπνοφιλοσοφίες

Πέφτεις να κοιμηθείς. Είναι η στιγμή που οι λέξεις χάνονται, οι εικόνες κρύβονται, οι ήχοι σβήνουν. Οι σκέψεις κάνουν κι αυτές να κλείσουν την πόρτα, την τελευταία όμως στιγμή, η πιο παιχνιδιάρικη από όλες ξεφεύγει από μια χαραμάδα, λίγο πριν σε πάρει στην αγκαλιά του ο Μορφέας.

Ενώ λοιπόν όλα είναι ήσυχα, μια μέλισσα τριγυρίζει στο μυαλό σου και δε σε αφήνει να κοιμηθείς. Αποφασίζεις να παίξεις λίγο μαζί της. Σου το ανταποδίδει. Αντί όμως να κουραστεί και να σταματήσει, γεννάει και σου χαρίζει μια ιδέα.

Δείχνει ασήμαντη αλλά ωραία. Χαμογελάς. Την περιεργάζεσαι. Ανακαλύπτεις τις χάρες της. Ενθουσιάζεσαι. Αντιλαμβάνεσαι ότι αρχικά την είχες υποτιμήσει. Ψάχνεις για ελαττώματα. Δε βρίσκεις.

Μεθάς. Δεν μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι για να την καταγράψεις. Προσπαθείς να βρεις ένα τρόπο για να μην την ξεχάσεις. Τη συνδέεις. Χρησιμοποιείς μνημονικά βοηθήματα. Παραλίγο να σου ξελιστρίσει. Τη μαζεύεις. Την έχεις, είναι κτήμα σου. Σίγουρα. Νιώθεις ικανοποίηση. Χαλαρώνεις. Παραδίνεσαι σε ένα βαθύ ύπνο.

Ξυπνάς. Παλεύεις να θυμηθείς. Ακόμα μια φορά. Τίποτα. Φτου! Πάλι τα ίδια. Δε βαριέσαι όμως; Μάλλον δε θα είχε και ιδιαίτερη αξία. Στο φως της ημέρας θα κατέρρεε αμέσως. Κι αν όμως αυτή τη φορά κάνεις λάθος; Αν ήταν όντως κάτι ξεχωριστό; Φτου! Τί να κάνουμε; Δεν πειράζει. Καλημέρα. Φτου!

May the Force b with u…
papet

Spiderman: Η Σύλληψη ενός Κουκουλοφόρου

Έπειτα από πολύωρο κυνηγητό και με τη βοήθεια ειδικά εκπαιδευμένων σκυλιών, η αστυνομία συνέλαβε εχθές το απόγευμα τον επικίνδυνο κακοποιό Spiderman έξω από μια καφετέρια στην περιοχή των Εξαρχείων.

Ο Spiderman κατηγορείται για πλήθος αδικημάτων μεταξύ των οποίων φθορά ξένης περιουσίας, διατάραξη κοινής ειρήνης, περιύβριση αρχής, αυτοδικία και άλλες αξιόποινες πράξεις, ορισμένες εκ των οποίων, κακουργηματικού χαρακτήρα.

Ο -τέως πλέον- ήρωας αντιμετωπίζει, σε περίπτωση που κριθεί ένοχος από το δικαστήριο, το ενδεχόμενο επιβολής ποινής πολυετούς κάθειρξης, η οποία μάλιστα αναμένεται να διπλασιαστεί επειδή ο υπόδικος φορούσε κουκούλα.

Ενδεικτικά, στην ανακοίνωση της αστυνομίας αναφέρονται τα εξής:
«… ο ύποπτος εθεάθη, φέρων κουκούλα, να μιλά σε συγκεντρωμένο πλήθος (σύσταση συμμορίας)…
… χρησιμοποιώντας τις προσβλητικές λέξεις ‘όργανα’, ‘χοιρινά’, ‘σταυρωτές’ καθώς και άλλες παρόμοιες εκφράσεις (περιύβριση αρχής)…
… όταν ένας αστυνομικός με πολιτικά του ζήτησε ευγενικά να βγάλει την κουκούλα αυτός αρνήθηκε, όπως αρνήθηκε επίσης να τον ακολουθήσει στο τμήμα για εξακρίβωση στοιχείων (αντίσταση κατά της αρχής), Αντ’ αυτού διέφυγε γρήγορα…
…χρησιμοποιώντας ιστό αράχνης με τον οποίο λέρωσε 27 ιδιωτικά και 4 δημόσια κτήρια, αποσπώντας εξ’ αυτών τούβλα, σοβάδες, μάρμαρα και καθιστώντας μη λειτουργικές 3 κεραίες τηλεόρασης (φθορά ξένης περιουσίας)…
… η πυκνότητα του ιστού έθεσε προσωρινά εκτός λειτουργίας 2 κάμερες ελέγχου κυκλοφορίας τις οποίες η αστυνομία χρησιμοποιεί και ως μέσο πρόληψης και διαφύλαξης της τάξης (παρεμπόδιση έργου)…
… δημιουργώντας εκκωφαντικούς θορύβους με αποτέλεσμα την απώλια του αισθήματος ασφαλείας των πολιτών (διατάραξη κοινής ειρήνης)…
… σε έρευνα που έγινε στην οικία του βρέθηκαν πολλές στολές μεταμφίεσης, τοξικά υγρά, 2 γκαζάκια, προπαγανδιστικό και αντιδημοκρατικό έντυπο υλικό (ύποπτος τρομοκρατίας)…»

Η αστυνομία βρίσκεται επίσης στα ίχνη του Batman ο οποίος κατηγορείται για αντίστοιχα αδικήματα και πιθανολογείται ότι έχει υπάρξει συνεργός του δράστη σε παρελθόντα χρόνο. Να αναφερθεί εδώ ότι ο Batman αντιμετωπίζει ελαφρότερες κατηγορίες επειδή μέρος του προσπώπου του παραμένει ακάλυπτο.

Πλήθος κόσμου, που διαδήλωνε, αργά το βράδυ, υπέρ του Spiderman έξω από το κτήριο της γενικής αστυνομικής διεύθυνσης, συνελήφθει σχεδόν στο σύνολό του για διατάραξη κοινής ησυχίας.

Σε δηλώσεις συμπαράστασης προέβη και ο Superman, οι οποίες όμως θεωρήθηκαν από τους ειδικούς ως αμφιβόλου αξιοπιστίας, εφ’ όσον προέρχονται από κάποιον χωρίς γραβάτα, που φοράει το εσώρουχο πάνω από το παντελόνι του.

 

May the Force b with u…
papet

Αποχαιρετιστήρια Επιστολή ενός Επίδοξου Αυτόχειρα

-Γιατί;
-Γιατί όχι;
Δεν είναι ότι κουράστηκα, η κούραση είναι μόνιμη και ούτως ή άλλως αναμενόμενη. Δεν είναι η απογοήτευση, αυτήν την ξεπέρασα ή γίναμε φίλοι, δεν ξέρω πια. Δεν είναι καν η ματαιότητα, έχει πλάκα σε τελική ανάλυση, αυτοαναιρείται. Ούτε η οργή βρήκε θέση εδώ κι ας αγρίευε η ψυχή μου πότε-πότε. Βαρέθηκα, αυτό είναι όλο.

-Σίγουρα;
-Όχι.
Δεν έχει σημασία όμως. Έτσι κι αλλιώς θα γίνει κάποια στιγμή. Δεν έχω εξ’ άλλου και τίποτα να περιμένω. Η αθανασία, έστω και στην ευτελή έκδοση της υστεροφημίας, δεν ήταν για εμένα. Δύο, τρεις, πέντε (!) γενιές και θα έχω ξεχαστεί εντελώς. Άσε που δεν ευχήθηκα ποτέ για το αντίθετο. Ο εγωισμός μου αφορούσε πάντοτε σε πιο πεζά πράγματα.

-Κι αυτό όμως, εγωιστικό δεν είναι;
-Εντελώς.
Έχω όμως περίσσευμα. Στο κάτω-κάτω της γραφής, ποτέ δεν ήθελα και πολλά πράγματα. Υγεία, μια καλύβα κοντά σε δάσος λίγο έξω από χωριό ή κωμόπολη, να μην κρυώνω, να μην πεινάω, χαρτιά, μολύβια, βιβλία και την κιθάρα μου. Α, και ένα παλιό φορτηγάκι για να μεταφέρω τις προμήθειες του μήνα. Την ησυχία μου κατά βάση.

-Κι αν όλα αυτά γίνονταν πραγματικότητα;
-Δεν τρέφω ψευδαισθήσεις.
Με την ελπίδα άλλωστε χωρίσαμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Αν και χαίρομαι που τη γνώρισα, υπήρξε κακός σύμβουλος. Πάει καιρός που το ξέρω πως, ακόμα κι αν όσα ήθελα έρχονταν, δε θα αρκούσαν. Φτάνει, λοιπόν, κάποτε η στιγμή της συνειδητοποίησης. Είναι μια απόφαση φυσική γιατί δεν παίρνεται, έρχεται από μόνη της.

-Γιατί τώρα;
-Επειδή τείνω σε ισορροπία.
Πάντα πίστευα πως η ζωή μας δίνει χαρά και λύπη, ένταση και ηρεμία, δραστηριότητα και τεμπελιά, αγάπη και μίσος, ενδιαφέρον και ανία, τύχη και γκαντεμιά, φιλία και εχθρότητα, επιτυχία και ταπείνωση, χαρίσματα και αναπηρίες, ανάκατα, σε τυχαίες ποσότητες και χωρίς σειρά, μέχρι να έρθει η ώρα της ισορροπίας, οπότε ολοκληρώνει το έργο της και τελειώνει. Έρχεται τότε ο θάνατος να εξισώσει τις μικρές διαφορές που ενδεχομένως έχουν απομείνει, πότε στιγμιαία άδικος, πότε λυτρωτικός.

-Είναι λύση αυτή;
-Όχι.
Κανείς δεν υποστηρίζει κάτι τέτοιο. Λύση όμως δεν υπάρχει καν. Ο λόγος είναι ότι δεν υπάρχει ούτε πρόβλημα για να λυθεί. Η ματαιοδοξία και η πλεονεξία της φιλάρεσκης ανθρώπινης φύσης είναι που δημιουργεί την ψευδαίσθηση του προβλήματος. Κύκλοι είναι που επαναλαμβάνονται και η ζωή -των άλλων- συνεχίζεται μέχρι να έρθει και η δικιά τους στιγμή.

– Οι άλλοι; Οι κοντινοί;
-Δεν τους γνωρίζω.
Ούτε κι αυτοί εμένα. Εδώ καλά-καλά δε γνωρίζουμε τον εαυτό μας, πόσο μάλλον τους άλλους. Απλώς υποπτευόμαστε την παρουσία τους και υποθέτουμε κάποια χαρακτηριστικά τους. Χωρίς καν πλήρη αυτογνωσία μόνο εικασίες μπορώ να κάνω. Αν στενοχωρηθούν, κακώς. Αν χαρούν, κακώς. Αν πενθήσουν σημαίνει ότι δεν κατάλαβαν τίποτα. Αν γλεντήσουν, σημαίνει ότι δεν κατάλαβαν τίποτα. Ας κάνουν ό,τι θέλουν λοιπόν. Έτσι κι αλλιώς δε θα με νοιάζει τότε.

-Τελευταία επιθυμία;
-Μπα.
Ή μάλλον ναι. Να γλεντήσουν.

-Καλά, που πήγε ο κυνισμός;
-Βόλτα.

May the Force b with u…
papet

Flashback vs Flushback

Ενώ λοιπόν ψάχνω για ένα αρχείο στον υπολογιστήρα, αναθεματίζοντας τη μνήμη μου, που με προδίδει, έρχεται η στιγμή που το παίρνω απόφαση, ότι θα χρειαστεί να καταφύγω στο πρόγραμμα αναζήτησης αρχείων του λειτουργικού συστήματος. Ξέρω, ή τουλάχιστον έτσι λέω στον εαυτό μου, πως αν δεν υπήρχε η πίεση, θα το έβρισκω στα σίγουρα, αλλά το άρθρο για τις κυψέλες των κεραιών κινητής τηλεφωνίας χρειάζεται να βρεθεί άμεσα… Ανοίγω το πρόγραμμα, πληκτρίζω «κυψέλες» (υποθέτω πως αρκεί) στο πεδίο αναζήτησης, περιμένω λίγο και…

«Δύσμετρον.doc»; Τί είναι αυτό; Ποιά είναι η σχέση του με τις κυψέλες και πώς στο καλό βρέθηκε σε φάκελο με πολύ προσωπικά κείμενα; Θέλω να το διαβάσω. Μου παίρνει ελάχιστα δευτερόλεπτα να θυμηθώ ότι είναι οι στίχοι από ένα τραγούδι που είχα γράψει μικρός. Λίγα ακόμα για να θυμηθώ ότι ήταν το πρώτο μου τραγούδι. Μια ή δύο φράσεις για να θυμηθώ τη μελωδιά. Δυο, τρεις ακόμα για να επαναφέρω την εικόνα και την αίσθηση της βραδιάς που το είχα σκαρώσει.

Χαμογελάω, αναλογιζόμενος το πόσο σπουδαίο κατόρθωμα μου φαινόταν τότε, πόσο ασήμαντο και ανάξιο λόγου σήμερα. Παρ’ όλα αυτά το διαβάζω ξανά, πιο προσεχτικά αυτή τη φορά. Αρχίζω να θυμάμαι. Ανακαλύπτω ξανά τις εικόνες πίσω από τις φράσεις, θυμάμαι το αληθινό περιστατικό που κρύβεται πίσω από κάθε στροφή. Συνειδητοποιώ ότι, ενώ οι στίχοι είναι αδιάφοροι, το κείμενο ως σύνολο είναι ένα πρώτης τάξεως ψυχογράφημα του δεκαεπτάχρονου εαυτού μου.

Τρίτη ανάγνωση. Ξαναζώ τις στιγμές. Της εμπειρίας, της συγγραφής,  της πρώτης ερμηνείας. Νιώθω τα συναισθήματα. Αναρωτιέμαι αν ήταν πράγματι έτσι και τότε, ή αν το μυαλό και ο χρόνος βοηθούν ώστε να «στρογγυλέψουν οι γωνίες», να ωραιοποιηθούν τα συναισθήματα, να δείχνουν πιο δραματικά τα συμβάντα.

Αποφασίζω πάραυτα. Πετάω τις αισθήσεις, «είστε άχρηστες ψεύτρες» λέω από μέσα μου, κρατάω τις σκέψεις, τις αναμνήσεις και το ίδιο το κείμενο. Αστραπιαία και σχεδόν φωναχτά, δηλώνω στον εαυτό μου ότι το άρθρο για την κινητή τηλεφωνία μπορεί να περιμένει.

Αρπάζω την κιθάρα. Στην πρώτη προσπάθεια ψάχνω τις συγχορδίες, στη δεύτερη διορθώνω λάθη. «Πώς πήγαινε η εισαγωγή»; Η τρίτη φορά είναι ολόσωστη. Μπαίνω στον πειρασμό να «διορθώσω» το τραγούδι αλλάζοντας λίγες λέξεις ή ελαφρώς τη μελωδία. Ντρέπομαι και μόνο που το σκέφτηκα. Κάνοντάς το θα ένιωθα σαν επικίνδυνος, κουτοπόνηρος νηπιαγωγός που «πειράζει» τις ζωγραφιές των μαθητών του που παίρνουν μέρος σε κάποιο διαγωνισμό…

Η σκέψη μου χάνεται, ξεχνιέται. Παρελθόν. Ξαναγυρίζω, για λίγο ή μήπως όχι; Το κρατάω ή πάει για πέταμα; Ξέρω την απάντηση εκ των προτέρων. Δεν υπάρχει ερώτηση, μόνο οι στίχοι από ένα εφηβικό τραγουδάκι. Τους παραθέτω εδώ, τιμής ένεκεν.

Δύσμετρον

Πανάκριβες σκέψεις τρυπούν το μυαλό μου,
κανένας δεν ξέρει ποιος φταίει γι’ αυτή τη σιωπή

Φοβάμαι το πλήθος κι εσύ είσαι ένας μύθος
που φτιάχτηκε για να προσέχει αυτούς που αγαπούν

Τα λόγια της καρδιάς σου τα ‘χεις ξεχασμένα
σε κυψέλες του μυαλού σου μικρές
Νοσταλγείς τα όνειρά σου με μάτια βουρκωμένα
δεν μπορείς όμως να ζεις πια στο χτες

Χορεύεις τη νύχτα, φλερτάρεις το χρόνο,
τον μαγεύεις κι εκείνος ξεχνιέται για πρώτη φορά

Η ανάσα θεριεύει, το μυαλό ταξιδεύει,
μια φωνή σου ζητάει βοήθεια από μέσα βαθιά

Τα λόγια της καρδιάς σου τα ‘χεις ξεχασμένα
σε κυψέλες του μυαλού σου μικρές
Νοσταλγείς τα όνειρά σου με μάτια βουρκωμένα
δεν μπορείς όμως να ζεις πια στο χτες

Η πόλη, γεμάτη μ’ αγάπη και μίσος,
δε θέλει να έχει ευθύνη για τίποτα πια

Κι εγώ νιώθω κάτι για σένα, μα ίσως
να φταίει για όλα η παραμυθένια σου ματιά

Τα λόγια της καρδιάς σου τα ‘χεις ξεχασμένα
σε κυψέλες του μυαλού σου μικρές
Νοσταλγείς τα όνειρά σου με μάτια βουρκωμένα
δεν μπορείς όμως να ζεις πια στο χτες

May the Force b with u…

papet

31

Παρασκευή, 5 Αυγούστου 1977. Ξημερώματα. Πέντε και τέταρτο πάνω κάτω.
Κλοτσάω με δύναμη. Αποφασίζω να βγω. Βγαίνοντας το μετανιώνω. Έτσι, σταματάω τρεις φορές την καρδιά μου. Με πείθουν για το αντίθετο και την ξαναβάζω μπροστά. Είχα την απορία, φαίνεται, για το τί θα συναντήσω. Από τότε, κάθε πέμπτη μέρα του Αυγούστου έχω γενέθλια. Θυμάμαι και γράφω λίγες λέξεις για τα χρόνια που πέρασαν.

1. Κάηκα. Παράξενη λέξη για να είναι μια από τις πρώτες που λέει ένας άνθρωπος.
2. Δεν είμαι μόνος μου. Μου ‘κάναν αδερφάκι. Θυμάμαι πως θυμόμουν.
3. Έχω γενέθλια και το ξέρω. Η μέρα μου είναι έντονη, γεμάτη κι ευχάριστη πολύ. Μια μέρα, μια ζωή. Ατόφια χαρά.
4. Γίνονται εκλογές. Αλλαγή. Τη νιώθω μέσα μου. Θέλω μπιστόλι, είμαι όμως έξυπνο παιδί και ξέρω ότι είναι κακό να σκοτώνεις. Το καταπίνω.
5. Διαβάζω. Γράφω. Γράφω παντού. Σε τετράδια, βιβλία, τοίχους, παλιά παπούτσια. Κρίμα που ξεχνάω γρήγορα αυτή τη συνήθεια.
6. Σχολείο. Πιο πολύ από όσο μπορώ να φανταστώ.
7. Έχω φίλους. Κάνω πάρτυ και σχέδια. Μόνος μου.
8. Η φαντασία δεν είναι μόνο του Disney. Αποκτώ ένα θείο διαστημάνθρωπο και παίζω επαγγελματικά ποδόσφαιρο.
9. Προσοχή. Κίνδυνος – θάνατος. Η μουσική δαγκώνει σα σκύλος. Ξέρω πάντως ότι αγαπιόμαστε.
10. Χαστούκι πρώτο. Ο ισχυρός επιβάλλεται. Όπως λένε όμως στο σκάκι, το παν δεν είναι η δύναμη, αλλά η θέση.
11. Έχω ταλέντο. Μαθηματικά. Ζωγραφική. Τα μυαλά μου παίρνουν αέρα.
12. Χοντροκομμένοι ελιγμοί. Ψέματα. Είμαι τυχερός και γλιτώνω.
13. Έρχεται ο δάσκαλος. Γίνομαι εγώ, δεν το ξέρω όμως ακόμα.
14. Χαστούκι δεύτερο. Κοινωνικά σύνολα. Ομάδες. Δε με χωνεύουν. Ούτε εγώ όμως. Ούτε εμένα, ούτε αυτές.
15. Εφηβεία. Σκατά. Απέραντη θλίψη. Θέλω να ταξιδέψω. Με κάθε τρόπο, μέσο και κόστος.
16. Η μελαγχολία είναι φίλη μου. Με αφήνει να επαναστατώ αθόρυβα. Αγοράζω κιθάρα.
17. Σε γνωρίζω. Ο παππούς φεύγει. Φεύγω κι εγώ.
18. Κοιμάμαι. Ξυπνάω. Ερωτεύομαι, μπορώ; Όχι, δεν μπορώ.
19. Μπορώ. Είμαστε όλοι ανθρωπάκια, αλλά εγώ είμαι καλύτερο ανθρωπάκι γιατί έχω πείσμα. Ο papet γεννιέται.
20. Συντροφικότητα. Έμπνευση. Δημιουργία. Οι παρέες φτιάχνουν ιστορία. Παρέες, όχι συνάφι. Είμαι ελιτιστής.
21. Έχω χρόνο. Σκάβω. Ανακαλύπτω. Θαυμάζω. Απογοητεύομαι. Ρουφάω οξυγόνο. Ζω.
22. Πανσέληνος. Παραλία. Κιθάρες. Απανωτές επιτυχίες παντού. Πολύ καλό για να ‘ναι αληθινό. Δείχνει όμως να είναι.
23. Χαστούκι τρίτο. Πολυφωνικό. Οικονομικά, αισθηματικά, θέματα υγείας, συναναστροφών και αυτοεκτίμησης μπορούν να χτυπήσουν όλα μαζί. Ακόμα κι αν κάτι δεν μπορεί να πάει στραβά, θα πάει. Τίποτα δεν είναι τόσο χάλια που να μην μπορεί να γίνει χειρότερο (Murphy’s law).
24. Όλοι οι άντρες πρώην φαντάροι. Ανακαλύπτω την ισορροπία. Μαθαίνω να εκτιμώ.
25. Είμαι σκληρός. Σχεδόν κακός. Κρίνω. Αυστηρά. Εκδικούμαι. Προκαλώ δυσφορία.
26. Μαζί. Δυνατή λέξη. Δυνατός δεσμός. Ευχαριστώ.
27. Πρώτη φορά με είπαν δάσκαλο. Ντρέπομαι. Είναι όμως γλυκιά ντροπή. Ελπίζω κάποτε να φανώ αντάξιος της προσφώνησης.
28. Μουσική. Μουσική. Μουσική.
29. Γάμος. Άστεία κοινωνική εκδήλωση. Έχω χιούμορ. Και μια υπέροχη σύζυγο.
30. Είμαι αρκετά μεγάλος για να ξέρω πόσο μικρός είμαι.
31. Παρατηρώ ανθρώπους. Έτοιμος να συνταξιοδοτηθώ. Έτσι κι αλλιώς στα 32 καίγεσαι…

 

May the Force b with u…

papet

Αφιέρωση

Σε όσους επι-βάλλουν τη δημοκρατία.

Τους αφιερώνω τις προθέσεις: προς, ανά, κατά, διά, από…

 

May the Force b with u…

papet

Ο μπαρμπα-Manager

Είναι πολύ μεγάλος για να δημιουργήσει κάτι από την αρχή. Πολύ μικρός για να τα παρατήσει και να συνταξιοδοτηθεί. Ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία ως πωλητής σε μεγάλη επιχείρηση της εποχής. Οι ικανότητές και οι γνωριμίες του τον έκαναν να ξεχωρίσει γρήγορα από τους υπόλοιπους. Σήμερα είναι διευθυντής πωλήσεων ή έχει τη δικιά του μικρή επιχείρηση και στο παρελθόν, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, είχε εξαιρετικές επιτυχίες. «Οι καιροί βέβαια είναι δύσκολοι…» αλλά αυτός συνεχίζει να στέκεται αξιοπερπώς σε ένα «…έντονα ανταγωνιστικό περιβάλλον». Κάτι σημαντικό: Αν και είναι κοινό μυστικό ότι κοκκορεύεται για ανύπαρκτα κατορθώματα ή μεγαλοποιεί επιτυχή γεγονότα, ουδείς αμφισβητεί την πείρα του.

Το πρόβλημα είναι ότι ο μπαρμπα-manager δε συνειδητοποιεί τις αλλαγές που έχουν επέλθει με το πέρασμα των χρόνων. Έχει την εντύπωση, και δε δέχεται μύγα στο σπαθί του γι’ αυτό, ότι οι τακτικές και τα τεχνάσματα που επιτυχώς χρησιμοποίησε στο παρελθόν, μπορούν κάλλιστα να εφαρμοστούν και σήμερα.

Ένα άλλο σημείο στο οποίο πάσχει, είναι η διαχείρηση ανθρώπινου δυναμικού. Είναι αλήθεια πως δεν έχει επαρκείς βάσεις για κάτι τέτοιο, είναι όμως από απρόθυμος έως ανίκανος να ακολουθήσει έστώ και τις βασικές αρχές της λειτουργίας ομάδων.

Έχω πολύ καιρό να συναντήσω κάποιον τυπικό μπαρμπα-manager. Εδώ και χρόνια δεν έχω επαφές με την «πιάτσα». Η απόσταση όμως μου δίνει τη δυνατότητα να δω καθαρά την άρνησή του να ακούσει, την επιθυμία να επαναπαυθεί στις -παραφουσκωμένες- δάφνες του και πάνω από όλα τον ανομολόγητο φόβο του ότι έχει ξεπεραστεί και δε βρίσκεται πια σε ακμή.

Ο μπαρμπα-manager, μου είναι ταυτόχρονα τόσο συμπαθής, όσο και αντιπαθής. Όπως και ο απόγονός του, ο νεο-ελληνάρας.

 

May the Force b with u…

μπαρμπα-papet

 

ΥΓ. Όταν κάποιος ακούει την έκφραση «…ο Χ χαλάει την πιάτσα…», λογικό δε θα ήταν να καταλάβει ότι ο Χ κάνει κάτι λιγότερο καλά από τους άλλους και έτσι αμαυρώνει την εικόνα τους; Γιατί πρακτικά όλοι μας καταλαβαίνουμε το αντίθετο; Και το χειρότερο, γιατί δε μας ξενίζει ούτε μας ενοχλεί;

Υπέρ Πίστεως

Στην αρχή βρίσκεται η ελπίδα. Ίσως όχι η ίδια η ελπίδα αλλά η ανάγκη ύπαρξής της. Πάντα υπάρχει μια ανάγκη που ζητάει να καλυφθεί. Τότε έρχεται το προϊόν, το αγαθό προς κατανάλωση. Για να γίνει αποδεκτό και να έχει απήχηση ντύνεται με μορφή και παίρνει όνομα. Έπειτα είναι η σειρά των πωλητών να κάνουν τη δουλειά τους. Το πρόβλημα είναι ότι οι πωλητές δεν ικανοποιούν την ανάγκη. Απλώς υποστηρίζουν ότι εκπροσωπούν τη λύση στο πρόβλημα.

Ας το κάνουμε πιο συγκεκριμένο.

Υποθέτω ότι έχω άγνοια. Ούτε καν γι’ αυτό δεν είμαι σίγουρος. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι να γνωρίζω, το υποθέτω όμως, έστω και αξιωματικά.

Η άγνοια μου προκαλεί ανασφάλεια. Η ασφάλεια πάλι είναι πολύ σημαντική στην πυραμίδα των αναγκών του Maslow, πρώτη μετά τις βασικές βιολογικές ανάγκες. Γι’ αυτό προσπαθώ να την καλύψω. Δεν είμαι βέβαιος ότι μπορώ. Μπορώ τουλάχιστον να ελπίζω;

Να την η ελπίδα που κάνει την εμφάνισή της, ειδικά τώρα που τη χρειάζομαι πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Πώς θα ξέρω ότι υπάρχει ελπίδα; Δεν το ξέρω ούτε αυτό. Μπορώ όμως να το πιστεύω.

Πίστη. Εξαιρετικό αγαθό. Έχει αποδεδειγμένα μεγάλη δύναμη και μπορεί να κάνει τα αδύνατα δυνατά. Αυτό είναι το βασικό συστατικό του προϊόντος. Η πίστη δίνει κουράγιο, καταπολεμά φοβίες και ανάλογα με την έντασή της μπορεί ακόμα και να θεραπεύσει. Ίσως η έκφραση φανεί αναδρομική αλλά πιστεύω ακόμα και στις ιαματικές δυνατότητες της πίστης. Αρκεί να είναι ακλόνητη, σταθερή.

Με σκοπό να εξασφαλιστεί κατά το δυνατόν η σταθερότητα της πίστης, σκέφτηκαν κάποιοι να της δώσουν σαφή και μόνιμα χαρακτηριστικά. Όφειλε λοιπόν η πίστη να τυποποιηθεί. Έτσι δημιουργήθηκε η έννοια της θρησκείας. Φτιάχτηκαν τότε κανόνες εναρμονισμένοι με τον τόπο, την εποχή και τον τρόπο ζωής των ανθρώπων. Νιώθω, ότι οι κανόνες αυτοί, πολύ συχνά αποτελούν καταπληκτικές συμβουλές και κατευθυντήριους άξονες μιας «ωραίας» και «ενάρετης», με όλη τη σημασία των όρων, ζωής. Οι όποιες διαφοροποιήσεις στους κανόνες μεταξύ ομάδων πληθυσμών οδήγησαν στη διαμόρφωση των θρησκευμάτων.

Συστάθηκαν σιγά σιγά διάφορες εταιρείες με τη μορφή εκκλησιών, οι οποίες επέδειξαν αξιοσημείωτη οργάνωση και φαινομενική πειθαρχεία στους κανόνες της θρησκείας. Μεγαλώνοντας, οι εκκλησίες, όπως και κάθε επειχείρηση, προσπάθησαν να επεκταθούν ώστε να μην κλείσουν, σύμφωνα με το γνωστό νόμο της αγοράς. Η επέκταση όμως απαιτεί πόρους. Για την αύξηση λοιπόν των εσόδων στρατολογήθηκαν πωλητές.

Οι εκπρόσωποι των εκκλησιών είδαν ότι ο λόγος τους δεν ήταν πάντα αρκετός και έτσι, κατέφυγαν στη διαφήμιση κυρίως υπό τη μορφή θαυμάτων. Τί κι αν τα θαύματα δεν ήταν πάντα αληθινά; Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Η νέα γενιά πωλητών μάλιστα ακολουθεί όλες τις οδούς του σύγχρονου marketing.

Φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, κοινωνικά happenings -λέγε με πανηγύρι-, κουτσομπολιό, επικοινωνιακά παιχνίδια, έντονη παρουσία σε ΜΜΕ, «πόλεμος» με άλλες ανταγωνιστικές εκκλησίες, εφεύρεση θαυματουργών οσίων και εικόνων, κατηχητικά φυτώρια «τσικό», προπαγάνδα στα σχολεία…

Όλα με την υπενθύμιση του φόβου της τιμωρίας και με μοναδικό αληθινό στοιχείο την πίστη. Και αυτή όμως ως εμπορεύσιμο προϊόν με brand name.

 

Σημείωση 1: Υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι στην εκκλησία τους οποίους πραγματικά θαυμάζω και θεωρώ πρότυπα προς μίμιση. Νομίζω πως ειδοποιός διαφορά τους με τους υπόλοιπους είναι ότι αυτοί πιστεύουν πραγματικά.

Σημείωση 2: Τα παραπάνω είναι σκέψεις που μου δημιουργήθηκαν μετά την επίσκεψή μου σε «ανερχόμενο» μοναστήρι το οποίο διέθετε στους επισκέπτες μικρά κομμάτια από χαρτόνι ως προστατευτικά για το κερί που στάζει. Το θέμα είναι ότι τα χαρτονάκια είχαν τυπωμένο πάνω τους το λογότυπο (ναι, λογότυπο και μάλιστα ψευτοβυζαντινής -κιτς- αισθητικής) του μοναστηριού με την επωνυμία σε εισαγωγικά. Στην αρχή, όταν πρωτοείδα τα χαρτάκια πάνω σε ένα τραπέζι νόμιζα πως είναι χαρτοπετσέτες από ταβέρνα του τύπου ΕΞΟΧΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ “Ο ΣΤΕΛΑΡΑΣ”. Ύστερα γέλασα. Αργότερα το πήρα πιο σοβαρά το θέμα…

 

May the Force b with u…

papet

References & Evaluation

Σεπτέμβρης ’90. Σε μια σχολική αίθουσα ακούω για πρώτη φορά το Δάσκαλο Αντρέα να λεει:
…προτείνω λοιπόν, να βάλουμε τρεις στόχους για τη χρονιά που έρχεται:
Πρώτον, να περάσουμε καλά…
Δεύτερον, να μάθουμε κάτι…
Τρίτον, να κάνουμε «Γυμναστική Νοημοσύνης»…

Μάης ’08. Σε μια άλλη αίθουσα ακούω τον εαυτό μου να λεει:
…θυμίζω λοιπόν, ότι βάλαμε τρεις στόχους για τη χρονιά που πέρασε:
Πρώτον, να περάσουμε καλά, γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή…
Δεύτερον, να μάθουμε κάτι, μιας και βρισκόμαστε ούτως ή άλλως εδώ…
Τρίτον, να κάνουμε «Γυμναστική Νοημοσύνης», μπας και μπορέσουμε ποτέ να επικοινωνήσουμε, να συνεννοηθούμε…

Εκπλήσσομαι που κάποιοι θυμούνται τους τρεις στόχους καθαρά. Εγώ απλώς τους ανέφερα στο πρώτο μάθημα…  Πώς είναι δυνατό να θυμούνται αυτό και να ξεχνούν πολύ πιο απλά πράγματα, εντός ύλης, που κάναμε πολλές φορές και πολύ πιο πρόσφατα;
Χαμογελάω ασυναίσθητα νιώθοντας αισιοδοξία γι’ αυτούς και την αυθεντικότητά τους. Συνεχίζω όμως:
Να δούμε τώρα, τι πιστεύετε, τα καταφέραμε και κατά πόσο;

Δε με πιστεύω, μπαίνω σε λογική αξιολόγησης και προσπαθώ να βάλω και άλλους στο ίδιο σύστημα. Κάτι δε μου πάει καλά. Δεν έχω χρόνο να το σκεφτώ, ίσως αργότερα. Διακόπτω άχαρα και σχετικά βίαια την πρώτη απάντηση:
Καλά, δεν έχει σημασία, ο καθένας ξέρει για τον εαυτό του…

Το μάθημα τελειώνει. Να πάρει. Η χρονιά τελείωσε όπως ξεκίνησε, με άγχος και λάθη… Φτου! Πάλι αξιολογώ, τι κακό είναι αυτό;

Συνειδητοποιώ πως απεχθάνομαι την αξιολόγηση. Όχι μόνο ως διαδικασία αλλά και ως σκοπό, γιατί περί σκοπού πρόκειται και όχι μέσου. Βρίσκω ανούσιο τον “έλεγχο της επίδοσης” των μαθητών. Το βρίσκω παντού και συνέχεια. Να έχει άραγε νόημα; Ωφελεί κάπου; Γιατί είναι τόσο διαδεδομένη;  Ίσως να ήταν χρήσιμη τώρα μια αξιολόγηση του εκπαιδευτικού συστήματος. Δεν υπάρχει (σχεδόν) πουθενά. Εγώ πάλι, ποια στάση μπορώ να κρατήσω απέναντι στην αξιολόγηση ως εκπαιδευτικός;

Θυμάμαι έντονα την κατσάδα μεγαλύτερων και πιο έμπειρων συναδέλφων, όταν ανακάλυψαν τον τρόπο που διόρθωνα διαγωνίσματα (δίνοντας βαθμούς μόνο σε λανθασμένες απαντήσεις, ανάλογα με το βαθμό πρωτοτυπίας στην προσέγγισή τους). Ωραία, ας αξιολογήσω τον εαυτό μου. Πέτυχα τους στόχους της χρονιάς; Και ποιας χρονιάς; Από το ’90, κάθε Σεπτέμβρη, θέτω φωναχτά ή σιωπηλά τους ίδιους αυτούς στόχους. Η προσπάθεια αυτή κλείνει αισίως τα 18 της χρόνια. Ενηλικιώθηκε. Δεν ξέρω αν έχει πετύχει κάτι, αν έχει πετύχει λίγα ή πολλά. Αρέσει όμως στους μαθητές κάθε χρόνο και τους εντυπώνεται… Γιατί άραγε; Μήπως επειδή τα λόγια αυτά κρύβουν μέσα τους το στοιχείο της έκπληξης; Σίγουρα δεν είναι ό,τι περιμένει να ακούσει κάποιος μαθητής στο πρώτο μάθημα της χρονιάς…

Η έκπληξη, ως μαθησιακό εργαλείο, είναι για μένα περίπου συνομήλικη και της ίδιας προέλευσης με τους στόχους της χρονιάς… είναι όμως ένα άλλο θέμα, που αξιολογώ πως δικαιούται ένα ολόκληρο, ξεχωριστό κείμενο.

 

May the Force b with u…

papet

Σεληνιακό Πάρκο – Κύκλος Β’

Ένας κύκλος έκλεισε: Το ενδιαφέρον με έναν κύκλο που κλείνει είναι ότι η αρχή και το τέλος του συμπίπτουν. Το ήξερα από καιρό ήθελα όμως κάποιο χρόνο για να το συνηθίσω…

Νέος κύκλος ανοίγει: Λιγότερη ανάλυση, περισσότερη παρατήρηση, μικρότερα κείμενα, πιο προσωπικές ματιές…

Για να δούμε πότε θα κλείσει κι αυτός ο κύκλος. Και πού;

 

May the Force b with u…

papet

Ο Μυστικός Σιδηρόδρομος

May the Force b with u…
papet