Δηλητηρίων Εγκώμιο

Η θλίψη είναι ένα πολύ παράξενο φυτό, αναρριχητικό μου φαίνεται. Ριζώνει μέσα σε ψυχές πολύ βαθιά και δυνατά, τόσο που ενώνεται και γίνεται ένα σώμα με αυτές.  Παρ’ όλα αυτά είναι πολύ ευαίσθητο φυτό και τα μέλη του ιδιαίτερα λεπτά και εύθραυστα. Αρκεί ένα μικρό, ανεπαίσθητο άγγιγμα για να σπάσει ένα της κλωναράκι. Γι αυτό, προσπαθώντας να διασφαλίσει την επιβίωσή της, αναπτύσσεται μαζικά φτιάχνοντας ιστούς που στο σύνολό τους είναι πολύ δύσκολο να προσβληθούν αποτελεσματικά.
Στην προσπάθειά της συχνά καλύπτει πλήρως την οικοδέσποινα ψυχή, δίνοντας την αίσθηση πως υπάρχει αυτόνομα. Πρόκειται για μια παρενέργεια, αποτέλεσμα υπερβάλλοντος ζήλου, μιας που ο πραγματικός σκοπός που έχει είναι να προστατεύσει και να αναδείξει την τροφό της.
Έχει ένα πολύ όμορφο λουλούδι η θλίψη, τη μελαγχολία. Ένα λουλούδι μωβ με βελούδινα πέταλα. Η μελαγχολία στέκεται εκεί, μόνη της, όταν όλοι έχουν φύγει, χαϊδεύοντας μια ψυχή που αλλιώς θα πονούσε. Είναι ασφαλές καταφύγιο και πιστός σύντροφος παρ’ όλο που δηλώνει μοναχικός τύπος.
Αντίθετα, η μαμά θλίψη, φέρεται σαφώς πιο κοινωνικά. Απλώνει τα κλωνάρια της σε παρακείμενες ψυχές, μοιράζει το βάρος και την οξύτητα του πόνου και προσφέρει απλόχερα την αίσθηση της αλληλεγγύης.
Η θλίψη και η μελαγχολία συνεργάζονται αρμονικά, κάνοντας υποφερτές ακόμα και τις πιο δύσκολες καταστάσεις. Η θλίψη αναλαμβάνει τις πρώτες βοήθειες προβάλλοντας στενοχώρια αντί για φρίκη, ενώ η μελαγχολία, σε ρόλο νοσοκόμας εξασφαλίζει την ομαλή επούλωση των πληγών.

Τα φάρμακα είναι δηλητήρια, αυτό ισχύει. Αρκεί να μην τα βλέπουμε μόνο έτσι.

May the Force b with u…

papet